Ιδίως τα τελευταία χρόνια λόγω της κλιματικής κρίσης και της αυξανόμενης περιβαλλοντικής υποβάθμισης, σε ένα αναπτυσσόμενο περιβάλλον, παρατηρείται αύξηση στις φυσικές καταστροφές.

Μια καταιγίδα είναι ένα φυσικό φαινόμενο, αλλά αν δεν συμβεί σε μια κατοικημένη περιοχή με αδύναμες κατασκευές, είναι πιθανό να μην αποτελεί καταστροφή.

Ο όρος φυσική καταστροφή μπορεί να είναι παραπλανητικός, γιατί θεωρείται ότι κάποιο φυσικό φαινόμενο πχ. η καταιγίδα είναι η αιτία της καταστροφής, ενώ στην πραγματικότητα η ανθρώπινη δραστηριότητα είναι ο καθοριστικός παράγοντας δημιουργίας της καταστροφής, oι ακατάλληλες πρακτικές καλλιέργειας, κτηνοτροφίας, κατοίκησης, η ακατάλληλη χρήση γαιών με συνέπειες όπως ερημοποίηση, η αποψίλωση δασών κ.α, προκαλούν τις καταστροφές. H λεγόμενη περιβαλλοντική υποβάθμιση.

Για παράδειγμα, αν ο άνθρωπος είχε κατασκευές σύμφωνα με τους κανονισμούς πχ. αντισεισμικής προστασίας, ο σεισμός θα είχε μόνο επιστημονικό ενδιαφέρον και δεν θα κατέληγε σε καταστροφή. Τουλάχιστον, σε αυτό τον φυσικό κίνδυνο (σεισμός) φαίνεται στην χώρα μας πως τα έχουμε καταφέρει σε μεγάλο βαθμό.

Ή άλλο παράδειγμα, οι τρωτές κατασκευές σε ανέμους ή κατοίκησης σε πλημμυρικό πεδίο. Αν σε μια κατασκευή έχουν προστεθεί αυθαίρετα μέρη, ή έχουν δημιουργηθεί αυθαίρετες κατασκευές, σε μια ισχυρή καταιγίδα με σφοδρά καθοδικά ρεύματα μπορούν να ξηλωθούν, να παρασυρθούν και να σκοτώσουν (Χαλκιδική Ιούλιος 2019, 7 νεκροί). Αν ένας οικισμός δεν βρισκόταν σε ένα πλημμυρικό πεδίο, οι πλημμύρες δεν θα προκαλούσαν καταστροφή.

Οι σεισμοί, οι καταιγίδες και γενικότερα όλες οι φυσικές διεργασίες του πλανήτη μας σημαίνουν ζωή, πάντα συνέβαιναν και πάντα θα συμβαίνουν. Αν δεν υπήρχαν δεν θα υπήρχε και ζωή. Η γη θα ήταν ένας νεκρός πλανήτης.

Σε ένα ολοένα αναπτυσσόμενο περιβάλλον απαιτείται μια μεγάλη αλλαγή στη διαχείριση που ασκούμε στη γη και στη ζωή σε αυτή.